Met een smile van oor tot oor
Door Monique Lambriks
Mij werd gevraagd een verhaaltje te schrijven over de jacht georganiseerd door Marc Mathijsen. Ik zal mij eerst even voorstellen; mijn naam is Monique Lambriks en rij al ruim 15 jaar de paarden van Katja Coopman. In de jaren dat zij de jacht in de Ooij organiseerde heb ik deze geregeld mee gereden. Samen delen wij de passie voor de Eventingsport. Op deze wedstrijd komen we geregeld een aantal leden van de Midland tegen. Zo kwam dan aan het eind van het Eventingseizoen de uitnodiging van Marc om zijn jacht in Varsselder mee te rijden. Aangezien mijn man het betreffende weekend naar Milaan was, gaf mij dat een vrijbrief om wederom een hele dag te gaan genieten van mooie paardensport.
Na het ontvangst in Restaurant Lukassen waar de Huntsman Dick vertelde dat hij 13,5 couple of hounds bij zich had, zadelden we onze paarden, dronken een Jägermeister om ons warm te houden of voor wat moed(?!), waren we klaar voor “The Hunt”. Na een klein stukje hacken het veld in, volgens Dick waren de honden “gretig” en startten we gelijk in een lekker tempo. De jacht was uitgezet veelal over graslanden met een wijds uitzicht, zodat we achterin goed konden zien wat er voorin gebeurde en dat was genieten! Met een smile van oor tot oor en hier en daar wat rondvliegend modder galopperend, met de knappe schimmel Carlijntje, achter de meute aan.
Na 2 Runs was het tijd voor de “Sherry-stop”, waar het ons aan niets ontbrak. Lekkere hapjes, drankjes en een heerlijk bord snert! Na een flinke regenbui (gelukkig stonden we droog) maakten we ons klaar voor de 3de en laatste Run. Wederom leidde het spoor ons door mooie graslanden. En daar stonden we dan ineens voor een enorme sloot. Nadat ik een paar heldhaftige ruiters deze sloot “flying” zag nemen, waarvan de laatste (zal de naam niet nog eens noemen) naast het paard bleef hangen, besloot ik mijn paard te sparen (lees: durfde gewoon niet).
Aangekomen bij de “The Kill” werd Eventingmaatje Marije door de Huntsman naar voren gehaald. Niet alleen mocht ze op haar verjaardag haar eerste jacht rijden maar werd ze traditiegetrouw aan het eind van een eerste jacht beloond met 3 kussen van de Huntsman en haar gezicht besmeurd met koeienpens. Gelukkig is deze traditie destijds geheel aan mij voorbij gegaan! Dan krijgen de honden hun beloning. Altijd een bijzonder gezicht hoe ze samenwerken om de pens uit elkaar te scheuren.
Terug bij de vrachtwagen verzorgen we onze paarden en laden ze op de wagen. Naast ons blijft een auto met trailer vastzitten in het drassige grasland en besluiten we de paarden weer uit te laden, zodat we de wagen alvast op een verharde parkeerplaats kunnen zetten. Maar ook onze wagen zit vast. Op een afstandje, met 2 grazende paarden in mijn hand, kijk ik toe hoe een aantal members direct ter hulp schieten. Eerst met 3 man aan de voorkant, zonder succes. Dan naar de achterkant met 4 man, nog steeds geen beweging in te krijgen. Totdat Coby ter hulp schiet, haar handen op de vrachtwagen legt en de wagen direct in beweging komt…
Eindelijk kunnen we naar binnen om gezellig een drankje te doen en van de Huntsman een mooi verslag krijgen van de jacht. We blijven nog een hapje eten en brengen daarna, moe maar voldaan, onze paardjes naar huis.
Ik wil iedereen aanwezig en betrokken bij de jacht, ruiters, amazones, vrijwilligers maar in het bijzonder Marc bedanken voor deze fantastische dag. Ik heb genoten!
Monique