“Hier hebben we eigenlijk maar een passend woord voor: “Super!”
Door Yvonne Leenders
Zwartebroek , de jacht die in ieders geheugen gegrift staat als een nattig, modderige jacht. Ik hoorde iemand eens zeggen dat het gebiedje daar doet denken aan een soort kuip, waar het water allemaal bijeen vloeit.
Desondanks niettemin gaat de jacht Zwartebroek altijd door. Bijna altijd …. Vorig jaar stonden onze paarden al op de wagen en menig ruiter was al onderweg toen het app j evan Sjaak binnen kwam: “Gaat toch niet lukken. Te nat.”
Maar goed, dit jaar is er t och voor gekozen de jacht Zwartebroek eerder op het jachtschema te plaatsen en de weergode n waren ons goed gezind. Al vroeg in de ochtend was duidelijk dat we heerlijk weer zouden krijgen: niet te warm, geen regen, zo nu en dan een zonnetje. Perfect.
Ontvangst
Een ingelaste jacht. Een aantal ruiters had echt pech, omdat het niet meer lukte om de dag vrij te maken in verband met andere afspraken. Maar we waren met een mooiegroep, 20 ruiters sterk en 13,5 koppel of hounds , waarvan 4 new entry.
Na de ontvangst , in het inmiddels vertrouwde café ‘de Zaak ‘, nam Sjaak, zichtbaar in opperbeste stemming, het woord: “Nog nooit was het zo goed hier in Zwartebroek , want het is hier toch altijd wel wat soppen.”
Waar onmiddellijk iedereen instemmend knikte.
“En we doen het rustig aan, we zijn immers nog vroeg in het seizoen en we willen het allemaal ook een beetje rustig opbouwen.”
Deze wijze woorden popte regelmatig in mijn gedachten op, vrij snel na de start.
Sjaak was zelf de fi eldmaster en Ellen, Remco, Bo en Jeannine assisteerden onzehoundsman als whippers -in.
Eerste run
“Hier hebben we eigenlijk maar een passend woord voor”, zei Dick aan het einde van de dag, bij de terugblik op de jacht: “Super!”
Tijdens de eerste run was al merkbaar hoe gretig de honden waren om het spoor te volgen. Wat gingen ze snel! Binnen enkele minuten hadden we al het gevoel helemaal midden in de jacht te zitten en onze eigen conditie werd hierbij behoorlijk op de proef gesteld.
We zagen hoe de kopgroep honden nog wel wat foutjes maakte en in de bochten was het door de snelheid soms doorschuiven.
“Real hunting ….!”, hoorde ik iemand achter me roepen.
Een aantal honden dwaalde wat af, maar door de snelheid van de meute zat er voor onze houndsman niets anders op dan het over te laten aan de whippers -in.
Tweede run
De tweede run startte goed.
Tot we bij de kudde koeien kwamen. Die eigenlijk achter de draad hadden moeten staan. Ze hadden echter hun heil buiten de eigen, speciaal afgezette weide gezocht.
“Uitgebroken koeien …. Nu wordt het echt Real Hunting “, dacht ik nog.
De dames koe zorgde ervoor dat het allemaal wat minder soepel verliep tijdens deze tweede run. De honden raakten wat ontregeld. Ze volgden de weg, terwijl ze meer in een andere richting hadden moeten gaan, een pad op. Een paar honden bleken ook niet meer bij de meute te zijn, concludeerden Dick en Ellen na meerdere keren honden tellen.
Konden de ruiters tussentijds wat uitstappen, voor de whippers -in was het tot nu toe een pittige jacht, hard werken.
Het tweede deel van de tweede run ging beter, de honden maakte nog wel een paar foutjes. “Maar”, zo vertelde Dick later, “de honden hebben het terugvinden van het spoor wel goed uitgewerkt. Maar 2 sporen lagen wat dicht bij elkaar, wat ook leidde tot verwarring bij een aantal honden.”
De sherrystop
Op het eigen terrein van Sjaak en Elly . Tja… prachtige entourage, geweldig verzorgd, met de overdaad die we inmiddels gewend zijn.
“Alles is opgemaakt , er is niets meer over! “, riep Sjaak nog glunderend bij het nabespreken van de jacht.
Verzadigd en in uitgelaten stemming bestegen we allen weer de paarden voor de laatste run.
Derde run
“Geweldig! Inderdaad: Real hunting !”
E en lekker, redelijk hoog tempo, leuke slootjes. De honden waren inmiddels al wat vermoeid, minder gretig ook daardoor. En daar hebben we van geprofiteerd.
Misschien uit enthousiasme, maar wellicht ook niet, zag ik op een afstandje hoe Dolfeen mooie duikeling maakte en (in zijn mooie, nieuwe, licht fluorizerende rode jas met onderscheidende lichtblauwe kraag , valt dus ook onmiddellijk op… ) in het gras belandde. Het liep gelukkig allemaal goed af. Dolf klom, met de lenigheid van een gepensioneerde ballerina, weer te paard en reed, met een brede lach op het gezicht, weer verder.
En zo kwamen we uiteindelijk, vrolijk en zeer voldaan, bij de plek van de kill .
Een hoeraatje voor de honden…. En een hoeraatje voor onze houndsman … en voor de whippers -in wellicht.
“Elly en Sjaak…. Een grandioze jacht!”